Вельмі кароткі змест
Аўстрыя, 1944 год. У нямецкім канцлагеры група савецкіх ваеннапалонных падарвала бомбу ў цэху. У выніку выбуху адзін з іх здолеў уцячы.
Падчас уцёкаў да яго далучылася маладая італьянка з жаночага барака.
Разам яны прабіраліся праз Альпы, спрабуючы дабрацца да Трыеста, дзе дзейнічалі партызаны. Па дарозе іх пераследавалі немцы з сабакамі. Уцекачы хаваліся ў гарах, знаходзілі ежу, змагаліся з холадам і стомай. Паміж імі нарадзілася каханне. Джулія марыла пра будучае жыццё з Іванам у Беларусі.
На трэці дзень уцёкаў немцы загналі іх у пастку на горным абрыве. Іван разумеў, што выйсця няма.
Нельга было дапусціць, каб эсэсаўцы жывымі прыгналі іх у лагер і вешалі на страх іншым, – хай валакуць мёртвых. Калі ўжо не ўдалося здабыць волю, дык належала дапячы ім хоць сваёй смерцю
Ён скінуў Джулію ў прадонне, дзе быў снег, спадзеючыся, што яна выжыве. Сам жа застаўся на абрыве, каб стрымаць немцаў і іх сабак. У апошняй схватцы ён забіў дзвюх аўчарак, але трэцяя разарвала яму горла.
Праз шмат гадоў Джулія, якая выжыла і вярнулася ў Рым, напісала ліст у вёску Цярэшкі, дзе жылі родныя Івана. У лісце яна распавяла пра тры дні іх кахання і пра подзвіг Івана, які выратаваў ёй жыццё цаной уласнага.
Падрабязны пераказ
Дзяленне пераказу на главы – умоўнае.
Уцёкі з завода і сустрэча з Джуліяй
У нямецкім канцлагеры група ваеннапалонных рыхтавала ўцёкі. Пяцёра вязняў выкопвалі неўзарваную бомбу ў разбураным цэху, каб выкарыстаць яе для ўцёкаў. Сярод іх быў Іван Цярэшка.
Падчас працы з'явіўся камандафюрэр Зандлер.
Ён загадаў Івану пачысціць яму боты. Гэта было зняважліва, але Іван мусіў падпарадкавацца. У момант прыніжэння нешта ў ім надламалася, і ён ударыў Зандлера. У гэты момант узарвалася бомба. Скарыстаўшыся замяшаннем, Іван схапіў пісталет забітага камандафюрэра і кінуўся ўцякаць.
Ён упаў, спатыкнуўшыся аб штосьці, і адразу ж ускочыў – адчуў: трэба хутчэй ад гэтага месца, ад забітага камандафюрэра; пакуль не спахапіліся, трэба недзе зашыцца, схавацца
Уцякаючы, Іван сустрэў маладую дзяўчыну ў паласатай вопратцы вязня. Яна таксама спрабавала ўцячы і далучылася да яго.
Барацьба з сабакамі і першая ноч у гарах
Уцекачы накіраваліся ў горы. За імі пусцілі сабак. У жорсткай схватцы з аўчаркамі Іван быў паранены, але здолеў забіць адну і параніць другую. Разам з Джуліяй яны працягвалі ўцякаць усё вышэй у горы. Ноччу яны знайшлі прытулак у цясніне, дзе правялі ноч.
Ён не баяўся. Вельмі ўжо шмат страху было перажыта ім за гады вайны, каб і цяпер баяцца. Як толькі немцы ўбачылі іх, ён неяк ураз супакоіўся, сабраўся ў адно, наліўся рашучасцю
Успаміны пра палон і здраду
У думках Іван вярнуўся да сваіх папярэдніх спроб уцёкаў. Год таму ён з групай палонных дабраўся да Валыні, але трапіў у рукі здраднікаў. Яго схапілі і вярнулі ў лагер. Гэты досвед навучыў яго быць асцярожным і не давяраць нікому.
У лагеры ён пазнаёміўся з групай адважных людзей, якія таксама планавалі ўцёкі. Сярод іх быў былы чарнаморскі марак Галадай.
Макавы луг і нараджэнне кахання
Раніцай уцекачы выйшлі на прыгожы макавы луг высока ў гарах. Там яны знайшлі крыніцу і змаглі адпачыць. Паміж імі пачало нараджацца пачуццё. Джулія распавяла пра сваё жыццё ў Італіі, пра тое, як уцякла ад бацькі-фашыста.
Нешта святочнае, замілавана-сардэчнае лунала над гэтымі гарамі і лугам, не верылася нават у небяспеку, у палон і магчымую пагоню і думалася: ці не прысніўся яму ўвесь мінулы паўгадавы жах
Спрэчка пра савецкае жыццё і прымірэнне
Падчас размовы Іван расказаў пра цяжкасці жыцця ў даваенным калгасе, пра голад і смерць бацькі. Гэта выклікала ў Джуліі недавер і расчараванне - яна верыла ў ідэальнасць савецкага ладу. Паміж імі ўзнікла спрэчка.
Да! Я жартаваў. Я хлусіў. Усё тое няпраўда. Мая радзіма – цудоўная. Добрая. Справядлівая. Лепш за яе няма. I людзі, і зямля! А што яшчэ будзе! Пасля вайны!
Пагоня і апошняя пастка
Раптам з'явіўся нямецкі ваеннапалонны-вар'ят, які выдаў іх месцазнаходжанне немцам.
Немцы пачалі пагоню. Уцекачы апынуліся ў пастцы - наперадзе была глыбокая цясніна, ззаду набліжаліся пераследавацелі з сабакамі. Іван разумеў, што іх чакае смерць або палон.
Гібель Івана і выратаванне Джуліі
У апошні момант Іван заўважыў унізе снежны схіл. Ён вырашыў выратаваць Джулію, скінуўшы яе на снег. Сам ён застаўся на краі абрыву, каб стрымаць сабак.
Гэтае яго недаўменне абарваў ашалелы ўдар у грудзі, нясцерпны боль пранізаў горла, коратка бліснула хмарнае неба, і ўсё назаўжды знямела...
Ліст Джуліі праз гады
Праз шмат гадоў Джулія напісала ліст у вёску Цярэшкі. У ім яна распавяла пра тыя тры дні, якія правяла з Іванам у Альпах, пра яго гераічную смерць і пра тое, як гэтая сустрэча змяніла ўсё яе жыццё. Яна выхоўвала сына, якога назвала Джавані, працавала ў прафсаюзнай газеце і ўдзельнічала ў барацьбе за мір.