Малое Пальчанё (Перо)
Вельмі кароткі змест
Жылі дрывасек з жонкай і мелі сямёра сыноў. Меншы быў такі маленькі, што пры нараджэнні быў не большы за палец.
Калі настаў голад, бацькі вырашылі кінуць дзяцей у лесе. Малое Пальчанё падслухаў іх і набраў белых каменьчыкаў, якімі пазначыў дарогу. Дзеці вярнуліся дадому. Другім разам хлопчык кідаў хлебныя крошкі, але іх паелі птушкі. Дзеці заблудзіліся і трапілі ў хату людаеда.
Уначы Малое Пальчанё памяняў месцамі свае начныя чапцы з залатымі каронамі дачок людаеда. Людаед прачнуўся і, памыліўшыся ў цемры, забіў сваіх дачок.
Ага! Вось вы дзе, шалапуты! Дык папрацуем жа ў ахвотку! І з гэтымі словамі ён, не вагаючыся, парэзаў усіх дачок.
Хлопцы ўцяклі. Малое Пальчанё скраў у людаеда сямімільныя боты і забраў яго багацці. Вярнуўшыся дадому, ён выратаваў сям'ю ад галечы.
Падрабязны пераказ
Падзел на главы — умоўны.
Сямя дрывасека і нараджэнне Малога Пальчанё
Жыў аднойчы дрывасек з жонкай, і мелі яны семера сыноў. Старэйшаму было дзесяць гадоў, а малодшаму — сем. Людзі яны былі бедныя, і семера дзяцей для іх былі вялікім цяжарам, бо малыя не ўмелі яшчэ зарабіць на хлеб.
Засмучала бацькоў і тое, што меншы быў надта кволы і амаль увесь час маўчаў. Яны нават думалі, што ён крыху дурнаваты, але за дурасць яны лічылі тое, што напраўды было адзнакай кемлівасці і развагі.
Ростам хлопец быў такі маленькі, што калі нарадзіўся на свет, увогуле быў не большы за палец; таму і далі яму такую мянушку — Малое Пальчанё.
Першае выпрабаванне: белыя каменьчыкі
Настаў аднойчы вельмі цяжкі год, і быў такі вялікі голад, што бедныя бацькі вырашылі пазбавіцца ад сваіх дзяцей. Увечары дрывасек з болем у сэрцы сказаў жонцы, што не пракарміць ім нашых дзетак.
Не змагу я глядзець, як яны пачнуць паміраць адно за адным з голаду. Вось я і вырашыў завесці іх заўтра ў лес ды там кінуць.
Дрывасечыха спачатку супраціўлялася, але нарэшце згадзілася з мужам і ў слязах пайшла спаць. Усё гэта падслухаў іх меншы сын, Малое Пальчанё.
Калі на двары пачало брацца на дзень, ён устаў, пабег да ручая і назбіраў поўныя кішэні белых каменьчыкаў. Сям'я выправілася ў дарогу, і Малое Пальчанё дарогай раскідваў каменьчыкі. Калі дзеці заўважылі, што засталіся адны, яны загаласілі. Толькі меншы брат не плакаў.
Не бойцеся, браты. Бацька і маці кінулі нас, але я прывяду вас дадому. Хадземце за мной.
Другое выпрабаванне: хлебныя крошкі і дом людаеда
Браты вярнуліся дадому па каменьчыках, але радасць была кароткай. Калі грошы скончыліся, бацькі зноў вырашылі завесці дзяцей у лес. Малое Пальчанё зноў усё пачуў, але гэтым разам дзверы былі зачыненыя. Замест каменьчыкаў ён вырашыў кідаць хлебныя крошкі.
Але як ён здзівіўся, калі не знайшоў ніводнага драбочку! Усё падзяўблі лясныя птушкі. Хлопчыкі зусім разгубіліся і блудзілі па лесе. Раптам пайшоў моцны дождж, і малыя прамоклі. Нарэшце яны ўбачылі далёка агеньчык і падышлі да хаткі.
Яны пастукаліся ў дзверы, і ім адчыніла кабета. Малое Пальчанё сказаў, што яны бедныя дзеці, што заблудзіліся і просяць пусціць на ноч. Убачыўшы мілых дзетак, жанчына заплакала і папярэдзіла іх:
Куды ж вы прыйшлі? Хіба вы не ведаеце, што тут жыве людаед, які есць дзяцей?
Людаедава жонка ўпусціла дзяцей і пасадзіла грэцца каля агню. Неўзабаве вярнуўся людаед і адразу пачаў прынюхвацца. Ён знайшоў хлопчыкаў пад ложкам і вельмі ўзрадаваўся здабычы.
Хітрасць Малога Пальчанё і выратаванне братоў
Людаедава жонка ўгаварыла мужа адкласці забойства на заўтра. Было ў людаеда сем маленькіх дачок з залатымі каронамі на галовах. Малое Пальчанё ўбачыў кароны і, баючыся, каб людаед не перадумаў, ціхенька ўстаў пасярод ночы.
Ён зняў з братоў начныя чапцы і надзеў іх на галовы людаедавым дочкам, а залатыя кароны надзеў на сябе і братоў. Апоўначы людаед прачнуўся і вырашыў не адкладваць справы. Навобмацак ён падышоў да ложка з хлопчыкамі, але намацаў кароны і падумаў, што гэта ягоныя дочкі.
Потым ён падышоў да другога ложка і, адчуўшы начныя чапцы, парэзаў усіх сваіх дачок. Задаволены, ён вярнуўся спаць. Як толькі людаед захроп, Малое Пальчанё разбудзіў братоў, і яны ўцяклі з дому.
Раніцай людаед выявіў сваю памылку і кінуўся ў пагоню ў сваіх сямімільных ботах. Ён хутка дагнаў хлопчыкаў, але яны схаваліся ў пячоры. Людаед стаміўся і сеў адпачыць якраз на тую скалу, пад якой схаваліся дзеці, і заснуў.
Уцёкі і набыццё чарадзейных ботаў
Малое Пальчанё сказаў братам бегчы дадому, а сам падкраўся да людаеда і сцягнуў з яго боты. Калі ён іх надзеў, яны зрабіліся яму ў самы раз.
Боты былі вельмі вялікія... Але ж яны былі чарадзейныя, і таму маглі павялічвацца ці памяншацца залежна ад таго, хто іх надзяваў.
Ён пабег да людаедавай хаты і ашукаў жонку людаеда, сказаўшы, што яе мужа схапілі зладзеі і патрабуюць выкуп. Напалоханая кабета аддала яму ўсе каштоўнасці.
Багацце і шчаслівае жыццё
Дзякуючы меншаму сыну ў сям'і нарэшце з'явіўся дастатак... ён знайшоў нявесту і, ажаніўшыся з ёю, пачаў жыць-пажываць дый гора не ведаў.