Свіння-скарбонка (Андэрсен)
Дзелянне на раздзелы — умоўнае.
Цацкі і ганаровая свіння-скарбонка
У дзіцячым пакоі было шмат розных цацак. Высока на шафе стаяла гліняная скарбонка ў выглядзе свінні. У спіне ў яе была прарэзана шчыліна для манет, якую пашырылі ножыкам, каб у яе пралазілі буйныя срэбныя манеты. Дзве такія манеты ляжалі на дне ейнага жыватка, а дробязі было шмат.
Драбязой свіння была, як той казаў, бітком набітая, нават і дзынкнуць не магла. Куды ж болей? Ні адна свіння з грашыма не магла б пажадаць лепшай долі.
Свіння займала вельмі высокае становішча і пазірала на ўсіх зверху ўніз.
Яна ведала, што грошай у яе па горла і, варта толькі пажадаць, яна можа набыць усе цацкі, што ляжаць і стаяць унізе. А ўсведамляць гэта даволі прыемна.
Цацкі ведалі, чаго вартая свіння і што яна пра сябе думае, але не гаварылі аб гэтым. Яны і без таго знаходзілі аб чым пабалбатаць. Аднаго разу з напаўадчыненай шуфляды выглянула вялікая лялька з падклеенай шыяй.
Яна прапанавала гуляць у людзей, і ўсе цацкі згадзіліся. Нават карціны заківаліся на сценах.
Гульня ў людзей і тэатральнае прадстаўленне
Было ўжо позна, прабіла дванаццаць гадзін. У гульні ўзялі ўдзел усе лялькі, нават дзіцячая каляска, хаця яна была вялікая і нязграбная.
Каляска казала, што кожнаму сваё, не ўсім быць паважнымі панамі і забаўляцца, трэба некаму і справу рабіць. Толькі адной свінні-скарбонцы паслалі запрашальны білет, бо яе нельга было проста паклікаць - яна стаяла так высока.
Свіння не адказала на запрашэнне і не прыйшла.
І сапраўды, навошта ёй спускацца да іншых? Хай іншыя патурбуюцца, каб яна ўсё бачыла, не сыходзячы са свайго месца.
Лялечны тэатр паставілі насупраць шафы, сцэнай да свінні. Свята пачалося з гутаркі. Конік-качалка выказваў думкі аб бягах і скачках.
Дзіцячая каляска разважала аб цягніках і новаўвядзёнках. Насценны гадзіннік меркаваў пра палітыку-тыкі-тыкі, думаючы, што ідзе паперадзе свайго часу.
Бамбукавы кіёк хваліўся сваім срэбным каўпачком і жалезным чаравічкам, лічачы сябе франтам з галавы да ног.
Па ражках канапы моўчкі ляжалі дзве пухленькія падушачкі, расшытыя шаўкамі - абедзве міленькія і дурненькія. Пачалася лялечная камедыя. Лялькі на нітках прадстаўлялі, а астатнія глядзелі і пляскалі. Порсткі бізунчык адмаўляўся шчоўкаць старым лялькам, шчоўкаючы толькі маладзенькім.
Пістон заявіў, што калі пляскаць, дык усім. Плявальніца думала толькі пра свой кут, каб зручна было пляваць. Камедыя была нявартая, але акцёры гралі выдатна. Гледачы былі расчуленыя, лялька з падклеенай шыяй зноў згубіла галаву.
Нават свіння з грашыма была расчулена прадстаўленнем.
Падзенне свінні і новая пустая скарбонка
Нават свіння з грашыма і тая ледзь не праслязілася. Ёй захацелася зрабіць што-небудзь добрае, незвычайнае, - напрыклад, нагадаць у сваім завяшчанні лепшага з акцёраў.
З радасці ўсе адмовіліся ад гарбаты і зноў узяліся балбатаць. Кожны думаў пра сябе і пра тое, што скажа аб ім свіння з грашыма.
А свіння, падумаўшы аб сваім завяшчанні, ужо не магла думаць ні пра што іншае. 'Калі надыдзе час...' Ах, ён заўсёды прыходзіць нечакана-нягадана...
Плясь! Невядома з чаго, свіння раптам звалілася з шафы і разбілася ўшчэнт. Манеты і манеткі пакаціліся на ўсе бакі.
Драбяза круцілася ваўчком, а вялікія манеты нетаропка каціліся. Адна з іх кацілася далей за ўсіх - ёй надакучыла ляжаць у цемрадзі і хацелася павандраваць па свеце. Гліняныя ачарэпкі вымелі разам са смеццем, але ўжо на другі дзень на шафе з'явілася новая свіння-скарбонка - пустая і бязгучная.