Вельмі кароткі змест
Беларуская вёска, прыблізна 1970-я гады. На беразе невялікай рэчкі жыла калонія баброў.
Аднойчы стары бабёр вырашыў знайсці дарогу да вялікай ракі, дзе калісьці жылі яго продкі. Ён памятаў расказы бацькоў пра тое месца, адкуль іх выгналі вялікія машыны.
Стары бабёр хацеў вярнуцца назад, туды, дзе было гэтак вольна і шчасліва. А там, дзе вольна, здавалася, што і сіла будзе другая, і другое будзе здароўе, і там ён будзе жыць вечна.
Ён выправіўся ў дарогу цёмнай ноччу, прайшоў праз поле з лубінам, знайшоў стары раўчук і дайшоў да возера каля вёскі. Пасля доўгага падарожжа ён знайшоў месца, дзе можна было пасяліцца — старую канаву з зарослымі берагамі і кар'еры, дзе калісьці капалі торф.
Агледзеўшы новае месца і пераначаваўшы там, стары бабёр вярнуўся дадому той жа дарогай і прывёў туды маладых баброў са сваёй сям'і.
Падрабязны пераказ
Падзел пераказу на главы — умоўны.
Пачатак падарожжа старога бабра
Стары бабёр выправіўся ў дарогу ранняй раніцай, калі на ўсходзе толькі пачынала святлець неба. Над вадой слаўся рэдкі туман, які павінен быў знікнуць з першымі промнямі сонца. Бабёр асцярожна выйшаў з вады недалёка ад сваёй хаткі і доўга прыслухоўваўся.
Тут была іх маленькая радзіма. Але стары бабёр ведаў, што сюды яны прыйшлі. Прыйшлі з вялікае, прасторнае рэчкі, не раўня гэтаму раўчуку
Ён памятаў расказы старых баброў пра вялікую раку, дзе яны жылі спрадвеку, пакуль іх не выгналі вялікія машыны. Цяпер ён павінен быў знайсці дарогу да гэтага месца і прывесці туды сваю маладую сям'ю.
Небяспечны шлях праз поле
За ўсё жыццё стары бабёр нікуды далёка не хадзіў, тым больш не выходзіў у чыстае поле, з аднаго боку якога стаяў пахмуры ранішні лес.
Ён быццам пераступаў у новы свет, чужы, з якога невядома, ці можна будзе вярнуцца.
Поле было засеяна лубінам, які калоўся і заблытваў падарожніка. Бабру не хапала сілы прабівацца праз гэты зараснік, таму ён знайшоў вымыты дажджамі раўчук і пайшоў па ім.
Даўным-даўно, мабыць, тут, дзе гэта лагчына, цякла вялікая рэчка... Але гэта так даўно было, што памятае пра той час, мабыць, адна толькі зямля, больш ніхто не памятае...
У зялёным лубянішчы бабру здалося, што ён плыве ў зялёнай вадзе тае, даўняе рэчкі і што яна прывядзе да вольнага спрадвечнага месца.
Знаходжанне новага месца
Стары бабёр знайшоў месца, дзе пачыналіся крыніцы. Ён асцярожна прасоўваўся праз зараснікі алешніку, пакуль не выйшаў да чыстай вады. Там ён доўга плаваў і адпачываў, але шум з недалёкай вёскі не даваў яму супакоіцца.
Пасля абеду ён прайшоў далей па крыніцы, якая прывяла яго да старой канавы. У ёй было шмат трыснягу і травы, а непадалёк знаходзіліся старыя тарфяныя кар'еры. Тут бабёр правёў ноч, а назаўтра яшчэ раз агледзеў усё навокал.
Стары бабёр памятаў і ведаў гэта. Цяпер ён сабраўся пайсці туды. Ён шукаў дарогу да свайго прасторнага спрадвечнага пасялення.
Упэўніўшыся, што месца падыходзіць, стары бабёр той жа дарогай вярнуўся дадому. Ён знайшоў тое, што шукаў - месца, куды можна было прывесці сваю сям'ю. Неўзабаве ён прывёў туды маладых баброў.