Чараўніца (Перо)
Падзел пераказу на главы — умоўны.
Сямя ўдавы і яе дочкі
Жыла сабе раз удава, у якой былі дзве дочкі. Старэйшая дачка і з характару, і з твару была вельмі падобная да маці - такая падобная, што людзі, убачыўшы іх разам, не маглі адрозніць, дзе адна, а дзе другая.
Абедзве яны былі такія агідныя і такія фанабэрыстыя, што жыць з імі было немагчыма. А вось меншая дачка сваёй дабрынёй і сумленнасцю была чысты бацька.
Апроч таго малодшая дачка была такая прыгожая, што другой такой не было нідзе ў свеце. Ды ўсё ж удава вельмі любіла старэйшую дачку і трываць не магла малодшай. Яна прымушала яе есці толькі на кухні і ўвесь час давала ёй якую-небудзь цяжкую працу.
Сустрэча малодшай дочкі з чараўніцай
Абавязкам беднай дзяўчыны было двойчы на дзень хадзіць па ваду аж за дзве вярсты ад дома, і кожны раз яна павінна была прынесці вялізны збан, поўны да берагоў. І вось аднаго разу, калі яна была ля крыніцы, да яе падышла бедная кабета і папрасіла напіцца.
— Зараз, зараз, цётачка, — сказала прыгожая дзяўчына. Яна хуценька спаласнула збан, наліла ў яго вады з найчысцейшага месца ў крыніцы і падала яго кабеце.
Каб той зручней было піць, дзяўчына ўвесь час яго падтрымлівала. Напіўшыся, кабета сказала, што дзяўчына такая прыгожая, такая добрая і такая ветлівая, што яна хоче зрабіць ёй падарунак. А гэта была чараўніца, якая наўмысна абярнулася беднай сялянкай, каб пабачыць, якое сумленне ў гэтай дзяўчыны.
Я вырашыла надзяліць цябе дарам... Дзякуючы яму пры кожным слове, якое ты вымавіш, з рота ў цябе будзе выпадаць кветка або каштоўны камень.
Неўзабаве дзяўчына вярнулася дадому з водай.
Рэакцыя сямі на дар малодшай дочкі
Маці адразу накінулася на яе сварыцца, што яна так доўга хадзіла па ваду. Калі дзяўчына папрасіла прабачэння, з рота ў яе ўпалі дзве ружы, дзве перліны і два вялікія дыяменты. Маці вельмі здзівілася і спытала, адкуль гэта ў яе. Гэто быў першы раз, калі яна назвала яе дачушкай.
Бедная дзяўчына шчыра распавяла ёй пра ўсё, што з ёй здарылася, і насыпала пры гэтым безліч дыяментаў. Маці сказала, што трэба будзе паслаць туды і старэйшую дачку. Яна загадала Фаншоне ісці па ваду да крыніцы, а калі якая-небудзь бедная кабета папросіць напіцца, налі ёй у збанок вады ды напаі.
Фаншона груба адказала, што ніколі такога не будзе, каб яна пайшла на крыніцу. Але маці паўтарыла, што пойдзе, і зараз жа. Давялося старэйшай дачцэ ісці, хоць яна ўвесь час незадаволена бурчала. А з сабой яна ўзяла найлепшы срэбраны збанок, які быў у хаце.
Сустрэча старэйшай дочкі з чараўніцай
Ледзь яна паспела падысці да крыніцы, як убачыла, што з лесу выйшла раскошна апранутая пані. Гэта была тая самая чараўніца, якая раней гутарыла з яе сястрой, а цяпер абярнулася прынцэсай, каб пабачыць, наколькі гэтая дзяўчына можа быць несумленная. Яна падышла да старэйшай сястры і папрасіла ў яе напіцца.
— Яшчэ чаго! — груба крыкнула чараўніцы фанабэрыстая дзяўчына. — Што я сюды прыйшла вам ваду падаваць?! Ці вы думаеце, я прынесла гэты срэбраны збанок, каб вы з яго тут пілі!
Чараўніца адказала, што дзяўчына вельмі няветлівая, але на твары ў яе не выявілася ніякага гневу. Яна сказала, што калі дзяўчына такая грубая, то яна надзеліць яе дарам:
пры кожным слове, якое вы скажаце, з рота ў вас будзе выскокваць гадзіна ці рапуха.
Яшчэ здалёк заўважыўшы сваю любую дачушку, маці закрычала, спытаўшы, што здарылася. Грубіянка адказала, і з рота ў яе выскачылі дзве рапухі і дзве гадзіны. Маці крыкнула, што ўсё гэта з-за малодшай сястры, і пабегла па яе, каб набіць. Але бедная дзяўчына ўцякла і схавалася ў лесе.
Лёсы сясцёр
Там малодшую дачку і спаткаў сын караля, які вяртаўся з палявання. Ён заўважыў, якая яна прыгожая, і спытаўся, чаму яна тут адна і чаго плача. Дзяўчына адказала, што маці выгнала яе з хаты.
Убачыўшы, што з рота ў яе выпалі шэсць перлаў і столькі ж дыяментаў, сын караля вельмі здзівіўся і спытаў, як у яе гэта выходзіць. Дзяўчына расказала гісторыю, якая з ёй здарылася. Пачуўшы гэта, сын караля вельмі ў яе закахаўся і падумаў, што такі дар варты ўсяго, што могуць даць у пасаг за любой прынцэсай.
Убачыўшы, што з рота ў яе выпалі шэсць перлаў і столькі ж дыяментаў, сын караля вельмі здзівіўся... Ён прывёз дзяўчыну ў палац да свайго бацькі-караля, і там яны пажаніліся.
Што ж да старэйшай сястры, дык тая хутка ўжо так усім абрыдла, што родная маці не вытрывала ды выгнала яе з хаты. Нябога доўга тулялася сям і там, але так і не знайшла нікога, хто б яе прытуліў.
Нябога доўга тулялася сям і там, але так і не знайшла нікога, хто б яе прытуліў. Так яна і памерла адна ў нейкім глухім лясным закутку.
Так яна і памерла адна ў нейкім глухім лясным закутку, а малодшая сястра жыла шчасліва ў палацы з сынам караля.