Васьмірадкоўі апошніх пацалункаў (Баравікова)

З пляцоўкі Wikisum
Перайсці да:рух, знайсці
Заўвага: Гэты пераказ быў створаны ШІ, таму можа змяшчаць памылкі.
💋
Васьмірадкоўі апошніх пацалункаў
Кароткі змест кнігі
Арыгінал чытаецца за 10 хвілін
Мікразмест
Жанчына закахалася ў творчага мужчыну-мастака. Яны разам падарожнічалі, танчылі, размаўлялі пра мастацтва. Аднак каханы аказаўся жанатым і непастаянным. Гераіня прыняла рашэнне расстацца з ім.

Вельмі кароткі змест

Зборнік лірычных вершаў распавядае пра складаныя адносіны паміж жанчынай і мужчынам-мастаком. Лірычная гераіня перажывае ўсе этапы кахання — ад першых сустрэч да расстання.

👩🏻
Лірычная гераіня — жанчына сярэдняга ўзросту, пераживае складаныя адносіны з каханым, рэфлексіўная, эмацыянальная, мудрая.

Яна сустракаецца з творчым чалавекам, які не можа вызначыцца ў сваіх пачуццях. Ён то набліжаецца, то аддаляецца, прыносячы ёй боль і радасць адначасова.

👨🏻
Каханы — мужчына, мастак або творчы чалавек, непастаянны ў пачуццях, схільны да саманакручвання, жанаты.

Іх адносіны разгортваюцца на фоне розных гарадоў і краявідаў. Гераіня ўспамінае моманты шчасця, калі яны разам падарожнічалі, танчылі, размаўлялі пра мастацтва і жыццё. У моманты найбольшай блізкасці ім здаецца, што яны

нібы дзесь высока расказваем Богу
урыўкі з яшчэ недапісанай кнігі Быцця.

  • * *


Не крычы, не буркай, ты не леў

Аднак каханы аказваецца жанатым чалавекам, які не гатовы да сур'ёзных адносін. Гераіня пачынае разумець, што іх кахання не мае будучыні. Яна прымае цяжкое рашэнне расстацца з ім і вяртаецца да свайго жыцця.

Дэталёвы пераказ

Падзел на раздзелы з'яўляецца рэдактарскім.

Успаміны і раннія сцэны кахання

Лірычная гераіня ўспамінала пра свае адносіны з каханым, які быў творчым чалавекам, але не змог захаваць свой талент. Ён выхваляўся нечым, але не ўмеў правільна развітвацца, быццам знік у Сярэднявеччы. Яна бачыла, як ён малюе махрыстыя астры каля старажытных цаглін, што маглі калісьці стаць яе букетам.

Калісьці ён мучыўся і сачыў, лодка трымцела ў чаратах, а касачы сінелі доўга дымкамі на ўзбалотках. Ён хваліўся лепшаю з удач, але не ўмеў дараваць драбніц. Гераіня задавалася пытаннем, для чаго тады касач пяшчотна сінее ўдалечы.

Рамантычныя падарожжы і паралелі з мастацтвам

Каханы не быў у Фларэнцыі, не вандраваў па тым шыкоўным месцы, але параўноўваў яе з адаліскай на старажытнай фларэнтыйскай фрэсцы. Стагоддзі таілі розныя абліччы, па іх блукалі жабракі і франты.

і ты ўва мне не бачыш Беатрычэ
толькі таму, што сам, на жаль, не Дантэ.

  • * *


Падобна, за акном падрос вішняк
ад тостаў за Еўропу і за Азію

👸🏻
Беатрычэ — літаратурная постаць з Дантэ, згадваецца як сімвал ідэальнай жанчыны і каханай.
🧙🏻‍♂️
Дантэ — вялікі італьянскі паэт, згадваецца як сімвал высокага мастацтва і каханне да Беатрычэ.

Яны п'ілі віно, здавалася ім - мальвазію, і ёй хацелася танчыць кракавяк. Касцёл Мар'яцкі адамыкаў неба, на ўзвышшы Вавель высветліваўся ў бліках. Яна казала «Бывай!» не яму, а «Яме Міхаліка», прапаноўваючы ісці на ўсход і знайсці там яе.

Кранальныя моманты і рамантычныя інтрыгі

Гучалі жалейка, скрыпка і бубнач, ад гукаў млосных звяла астра. У каляндарыку яна пазначыла: дзень пасля Спаса, Старэ Място. Яшчэ нічога не было шкада, іх не помніў брук памыты, а ён падаў руку, быццам разам век увесь пражыты.

О, як жа мы ўмелі пры добрай нагодзе
(бы кадр рамантычны ў любоўным кіно)
на ноч пераблытваць часы і стагоддзі,
у дзверы - няможна, ішоў праз акно...

Стрэлкі гадзіны лічылі няўзнак, дэтэктыў недачытаны падаў, а муж за сцяною думаў - скразняк! - хвілінны парыў лістапада.

🧔🏻
Муж — муж лірычнай гераіні, не здагадваецца пра яе адносіны, жыве побач, але эмацыянальна далёкі.

Ён так спакусна падміргнуў, што досыць было аніякіх спраў! Гуллівы месяц свае гулі ў аблоках лёгкіх распачаў. Ужо займалася дзянніца, у крэсле змяты сарафан. І як жа ёй салодка снілася галавакружны яго падман.

Расколіны, рэўнасць і расчараванне

Ён падаваў руку абы-абы, а яна адзначала падсвядома: яму так хацелася пабыць сябрам дома на свецкай мове. Няцяжка было зразумець яго - нядаўняга ўлюбёнца Ліры, што не ўсвядомліваў аднаго: мяняюцца не людзі, а куміры.

Ты ўзвёў спатканні да кахання,
а гэта проста мой капрыз.
З крыштальным туфлікам не ходзяць,
дзе заглынула ўсё дрыгва

Дзе замест мроіва - куродым, гадзючнік з жабчыным «ква-ква». Каб не ўкруціцца ў нейкі зман, ад сурокаў і ад звягаў далёкіх інкаў талісман купіла для сябе ў Чыкага.

Цвіла ў ярах трава-дурман, світанне ўспуджвалі вароны. Самотна як! І талісман той ад нічога не бароніў. Калішні танец падэграс іх для яго як манекены. Не тое ўбранне, не той час, і, зразумела, нашы сцены.

На падаконніку - альяс. Быў у пакоі нехта лішні. Гучаў так доўга падэграс, што й ён міжволі стаў... калішнім!

Апошнія сустрэчы, развітанні і смуткі

Так радасна, лёгка ніколі не падала грыўка на лоб, яны нейкія дзіўныя ролі ігралі паўлета ўзахлёб. З наіўнасці ўскружанай іхняй смяяліся ўночы гудкі. Расстаўлены крэслы... І шашаль... І бляклай афішкі шматкі.

Не ведаю, чый ты каханак,
і чуць не хачу пра гэта,
бо ўжо здагадаўся ранак,
што я цябе выкрала з лета.

Пад адхонам фіялкі цвілі і глыбелі стрыжыныя норы, яны не згледзелі нават, калі на цягнік пераскочылі скоры. І знікалі за ўзмахам рукі тыя лёгкасць і пал дыхання, пакідаючы ім радкі аповесцямі пра каханне.

Тут водар укропнай грады і шпак малады на штыхеце, і флёксы цвілі, як тады, а след яго згубіўся ў тым леце... Яна не помніла ні слоў, ні сказаў з той - на ўсю ноч - сустрэчы, але больш аніводнага разу не клялася ў нечым вечным.

Разважанні пра змянлівасць пачуццяў і самотнасць

Ну вось і скончана яна -
вясёлых клічнікаў паэма.
Любоўнай паузы - сцяна.
Ліхтар бы зорка Віфлеема.

Гучаў, гучаў яго родны голас: «Не спакушай мяне, не зводзь...» Чаму ж? Так вырашыў Гасподзь, а шлях у Бога ўсякі годны.

Гасподзь — Бог, згадваецца ў кантэксце лёсу і прызначэння чалавека.

Засынала - так многа душы, а прачыналася і ўздрыгвала - пустэча! І пранізвала дом - пустата. Штосьці злое абкручвала гадам. За акенцамі - стынь і слата, і за спінаю - звялая радасць...