Васьмірадкоўі апошніх пацалункаў (Баравікова)
Вельмі кароткі змест
Зборнік лірычных вершаў распавядае пра складаныя адносіны паміж жанчынай і мужчынам-мастаком. Лірычная гераіня перажывае ўсе этапы кахання — ад першых сустрэч да расстання.
Яна сустракаецца з творчым чалавекам, які не можа вызначыцца ў сваіх пачуццях. Ён то набліжаецца, то аддаляецца, прыносячы ёй боль і радасць адначасова.
Іх адносіны разгортваюцца на фоне розных гарадоў і краявідаў. Гераіня ўспамінае моманты шчасця, калі яны разам падарожнічалі, танчылі, размаўлялі пра мастацтва і жыццё. У моманты найбольшай блізкасці ім здаецца, што яны
нібы дзесь высока расказваем Богу
урыўкі з яшчэ недапісанай кнігі Быцця.
- * *
Не крычы, не буркай, ты не леў
Аднак каханы аказваецца жанатым чалавекам, які не гатовы да сур'ёзных адносін. Гераіня пачынае разумець, што іх кахання не мае будучыні. Яна прымае цяжкое рашэнне расстацца з ім і вяртаецца да свайго жыцця.
Дэталёвы пераказ
Падзел на раздзелы з'яўляецца рэдактарскім.
Успаміны і раннія сцэны кахання
Лірычная гераіня ўспамінала пра свае адносіны з каханым, які быў творчым чалавекам, але не змог захаваць свой талент. Ён выхваляўся нечым, але не ўмеў правільна развітвацца, быццам знік у Сярэднявеччы. Яна бачыла, як ён малюе махрыстыя астры каля старажытных цаглін, што маглі калісьці стаць яе букетам.
Калісьці ён мучыўся і сачыў, лодка трымцела ў чаратах, а касачы сінелі доўга дымкамі на ўзбалотках. Ён хваліўся лепшаю з удач, але не ўмеў дараваць драбніц. Гераіня задавалася пытаннем, для чаго тады касач пяшчотна сінее ўдалечы.
Рамантычныя падарожжы і паралелі з мастацтвам
Каханы не быў у Фларэнцыі, не вандраваў па тым шыкоўным месцы, але параўноўваў яе з адаліскай на старажытнай фларэнтыйскай фрэсцы. Стагоддзі таілі розныя абліччы, па іх блукалі жабракі і франты.
і ты ўва мне не бачыш Беатрычэ
толькі таму, што сам, на жаль, не Дантэ.
- * *
Падобна, за акном падрос вішняк
ад тостаў за Еўропу і за Азію
Яны п'ілі віно, здавалася ім - мальвазію, і ёй хацелася танчыць кракавяк. Касцёл Мар'яцкі адамыкаў неба, на ўзвышшы Вавель высветліваўся ў бліках. Яна казала «Бывай!» не яму, а «Яме Міхаліка», прапаноўваючы ісці на ўсход і знайсці там яе.
Кранальныя моманты і рамантычныя інтрыгі
Гучалі жалейка, скрыпка і бубнач, ад гукаў млосных звяла астра. У каляндарыку яна пазначыла: дзень пасля Спаса, Старэ Място. Яшчэ нічога не было шкада, іх не помніў брук памыты, а ён падаў руку, быццам разам век увесь пражыты.
О, як жа мы ўмелі пры добрай нагодзе
(бы кадр рамантычны ў любоўным кіно)
на ноч пераблытваць часы і стагоддзі,
у дзверы - няможна, ішоў праз акно...
Стрэлкі гадзіны лічылі няўзнак, дэтэктыў недачытаны падаў, а муж за сцяною думаў - скразняк! - хвілінны парыў лістапада.
Ён так спакусна падміргнуў, што досыць было аніякіх спраў! Гуллівы месяц свае гулі ў аблоках лёгкіх распачаў. Ужо займалася дзянніца, у крэсле змяты сарафан. І як жа ёй салодка снілася галавакружны яго падман.
Расколіны, рэўнасць і расчараванне
Ён падаваў руку абы-абы, а яна адзначала падсвядома: яму так хацелася пабыць сябрам дома на свецкай мове. Няцяжка было зразумець яго - нядаўняга ўлюбёнца Ліры, што не ўсвядомліваў аднаго: мяняюцца не людзі, а куміры.
Ты ўзвёў спатканні да кахання,
а гэта проста мой капрыз.
З крыштальным туфлікам не ходзяць,
дзе заглынула ўсё дрыгва
Дзе замест мроіва - куродым, гадзючнік з жабчыным «ква-ква». Каб не ўкруціцца ў нейкі зман, ад сурокаў і ад звягаў далёкіх інкаў талісман купіла для сябе ў Чыкага.
Цвіла ў ярах трава-дурман, світанне ўспуджвалі вароны. Самотна як! І талісман той ад нічога не бароніў. Калішні танец падэграс іх для яго як манекены. Не тое ўбранне, не той час, і, зразумела, нашы сцены.
На падаконніку - альяс. Быў у пакоі нехта лішні. Гучаў так доўга падэграс, што й ён міжволі стаў... калішнім!
Апошнія сустрэчы, развітанні і смуткі
Так радасна, лёгка ніколі не падала грыўка на лоб, яны нейкія дзіўныя ролі ігралі паўлета ўзахлёб. З наіўнасці ўскружанай іхняй смяяліся ўночы гудкі. Расстаўлены крэслы... І шашаль... І бляклай афішкі шматкі.
Не ведаю, чый ты каханак,
і чуць не хачу пра гэта,
бо ўжо здагадаўся ранак,
што я цябе выкрала з лета.
Пад адхонам фіялкі цвілі і глыбелі стрыжыныя норы, яны не згледзелі нават, калі на цягнік пераскочылі скоры. І знікалі за ўзмахам рукі тыя лёгкасць і пал дыхання, пакідаючы ім радкі аповесцямі пра каханне.
Тут водар укропнай грады і шпак малады на штыхеце, і флёксы цвілі, як тады, а след яго згубіўся ў тым леце... Яна не помніла ні слоў, ні сказаў з той - на ўсю ноч - сустрэчы, але больш аніводнага разу не клялася ў нечым вечным.
Разважанні пра змянлівасць пачуццяў і самотнасць
Ну вось і скончана яна -
вясёлых клічнікаў паэма.
Любоўнай паузы - сцяна.
Ліхтар бы зорка Віфлеема.
Гучаў, гучаў яго родны голас: «Не спакушай мяне, не зводзь...» Чаму ж? Так вырашыў Гасподзь, а шлях у Бога ўсякі годны.
Засынала - так многа душы, а прачыналася і ўздрыгвала - пустэча! І пранізвала дом - пустата. Штосьці злое абкручвала гадам. За акенцамі - стынь і слата, і за спінаю - звялая радасць...