Вельмі кароткі змест
Беларуская вёска, 1980-я гады. Кожную раніцу Васіль хадзіў да калодзежа і размаўляў з Сонцам.
Там ён сустракаўся з суседкай Ганнай і злосным Гастрытам.
Аднойчы Ганна прынесла Васілю радасную навіну пра тое, што яе сын успомніў пра яе па радыё. Гастрыт выкрыў, што гэта Васіль напісаў ліст на радыё. Ганна засмуцілася, але потым выйшла замуж за Васіля. Гастрыт выйграў машыну па латарэі, але гэта не прынесла яму шчасця.
Калі Васіль захварэў, Гастрыт уцёк з бальніцы і прыйшоў да яго паміраць. Перад смерцю ён прызнаўся ў сваіх грахах і шкадаваў пра пражытае жыццё.
Мы з табой нарадзіліся людзей хлебам карміць... Ні за адну, нават самую горкую, слязінку не наракаем на жыццё. Дзякуй за тое, што жылі, мучыліся, смяяліся, плакалі...
Пасля смерці Гастрыта Васіль паправіўся і вырашыў жыць далей. Ён атрымаў каня ад калгаса і разам з Ганнай працягваў працаваць на зямлі, верачы ў сілу Сонца і дабрыні.
Падрабязны пераказ па дзеях
Назвы дзей і іх падзел на сцэны – умоўныя.
Дзея першая. Адзінота і надзея
Ранішнія размовы каля калодзежа
У вёсцы Вежкі жыў стары Васіль, які кожную раніцу хадзіў да калодзежа і размаўляў з Сонцам. Ён набіраў ваду і выліваў яе на зямлю, робячы гэта за былых суседзяў, якія з'ехалі з вёскі.
Калодзеж жывы павінен быць... З яго чэрпаць трэба, каб і вада жывой была... Во я і выбіраю яе штодня... За былых сваіх суседзяў, за дзяцей іх і за свайго сына...
Да калодзежа падышла Ганна, удава, якая жыла па суседству. Яны пагаварылі пра жыццё, пра дзяцей, якія з'ехалі і не пішуць лістоў. Ганна расказала свой сон пра старэйшага сына Іваньку, які прапаў без вестак на вайне.
Радыёперадача і падман
Пазней да калодзежа падышоў Мікіта, якога ўсе звалі Гастрытам. Ён пачаў размову пра смерць, але Васіль не хацеў пра гэта гаварыць. Раптам Ганна прыбегла з навіной - па радыё перадавалі пра яе і яе сына Віктара.
Аднак Гастрыт пачаў даказваць, што гэта падман, бо ў перадачы назвалі яе па бацьку Восіпаўнай, хоць яна была Васільеўнай. Высветлілася, што Васіль сам напісаў заяўку на радыё, каб парадаваць Ганну. Яна засмуцілася і пайшла.
Сватанне і выбар Ганны
Гастрыт вырашыў пасватацца да Ганны. Ён прапанаваў ёй пераехаць у Займішча, дзе ёсць асфальт, магазін і сталоўка, абяцаў, што яны змогуць адпачыць і пажыць для сябе. Але тут умяшаўся Васіль, які таксама прапанаваў Ганне жыць разам.
Святое ў жыцці толькі святло, цяпло, любоў і зямля... Мы з табой яшчэ толькі таму і жывём, што кожную раніцу па ваду ў гэты калодзеж ходзім...
Ганна пайшла дадому параіцца з партрэтам свайго нябожчыка мужа Піліпа. Вярнуўшыся, яна сказала, што будзе жыць з Васілём. Гастрыт пакрыўдзіўся і пайшоў.
Дзея другая. Развітанне
Хвароба і прызнанні
Васіль і Ганна пачалі жыць разам. Аднойчы Гастрыт прыйшоў да іх хворы, уцёкшы з бальніцы. Ён прызнаўся, што баіцца памерці адзін, і папрасіў дазволу застацца. У размове з Васілём ён таксама прызнаўся, што гэта ён напісаў данос на Васілёвага брата Андрэя.
Свет добры... Чысты... Гэта мы яшчэ дрэнныя... Нам саміх сябе перарабіць трэба, а мы, дурні, усё свет перарабіць хочам, пад сябе падагнаць...
Апошняя малітва і адліга
Ноччу Гастрыт памёр. Васіль, нягледзячы на сваю хваробу сэрца, пайшоў да старшыні прасіць каня, каб арганізаваць пахаванне. Ганна клапацілася пра яго, баялася, што ён таксама можа памерці.
Бабе трэба ласкавай быць, на Сонца часцей глядзець, тады і дзіцёнак цёплым родзіцца і ласкавым... А я... Толькі ваявала ды вайны баялася...
На двары пачалася адліга. Васіль выйшаў на вуліцу і звярнуўся да Сонца з апошняй малітвай, просячы выратаваць людзей ад іх дурноты, даць ім цяпла і святла, каб ва ўсіх было шмат дзяцей. Ён верыў, што іх душы могуць вярнуцца з Сонца і пасяліцца ў новых дзецях.