Вельмі кароткі змест
Раённы горад, 1930-я гады. Пасля смерці бацькі чатырнаццацігадовы хлопец жыў з маці ў беднасці. Каб выжыць, яны ўзялі кватарантак — дзвюх студэнтак педтэхнікума.
Адна з кватарантак, Лідачка, была ціхай і сарамлівай дзяўчынай.
Хлопец закахаўся ў Лідачку. Зімой яны разам хадзілі на каток, дзе ён вучыў яе катацца на каньках. Вясной Лідачка сустрэла прыгожага хлопца і закахалася ў яго. Яна перастала звяртаць увагу на апавядальніка.
Пасля заканчэння педтэхнікума Лідачка з'ехала дадому. Хлопец чакаў ад яе пісьма ўсё лета. Замест пісьма прыйшла пасылка са слоікам ліпавага мёду.
Я да вечара плакаў. I з гэтымі слязьмі пакідала мяне назаўсёды маё маленства.
Гэта была першая страта кахання ў жыцці хлопца, якая азначала канец яго дзяцінства.
Падрабязны пераказ
Падзел пераказу на главы – умоўны.
Сустрэча з мінулым на катку
У чужым горадзе апавядальнік ішоў на пошту, каб паслаць святочную тэлеграму дадому. Ён назіраў за людзьмі на вуліцы, спрабуючы здагадацца пра іх клопаты і мэты. Яго ўвагу прыцягнула маладая пара, якая, здавалася, праменіла шчасце.
Пад бяззорным небам ішоў снег, паветра пахла лесам і ельнікам. Апавядальнік зайшоў у Гарадскі сад, дзе быў каток. Там было амаль бязлюдна - толькі некалькі хлапчукоў каталіся на каньках ды маладая маці вучыла дачушку трымацца на лёдзе. Гледзячы на іх, ён успамінаў свайго сына і думаў пра тое, чаму маці з дачкой не святкуюць дома.
Мы жылі тады на Камсамольскім бульвары. Бульвар быў абсаджаны магутнымі каштанамі... Па вёснах, калі каштаны зацвіталі, у іх далікатных фарфоравых кандэлябрах успыхвала безліч свечак.
Жыццё на Камсамольскім бульвары
На Камсамольскім бульвары стаяў помнік чатырнаццаці партызанам, закатаваным белапалякамі ў дваццатым годзе. Дзеці ведалі іх усіх паіменна і ганарыліся іх подзвігам. Яны даглядалі помнік - фарбавалі зорку і агароджу, садзілі кветкі.
Школа, у якой вучыўся апавядальнік, таксама знаходзілася на бульвары. Яна называлася Першай Узорнай. Побач размяшчалася кавалерыйская часць, і хлопчыкі на пераменках назіралі за коннікамі, якія трэніраваліся.
Даша і Лідачка
Калі памёр бацька апавядальніка, яны з маці засталіся без сродкаў да жыцця. Маці працавала ў швейпраме, але грошай не хапала нават на хлеб.
Маці вырашыла ўзяць кватарантак - дзвюх студэнтак педтэхнікума, Дашу і Лідачку. Іх бацькі абяцалі забяспечыць сям'ю апалам на ўсю зіму.
Мне ў тую зіму неяк вельмі лёгка і незвычайна радасна жылося на свеце. I мама пакінула скардзіцца на мяне. I ў школе я ні з кім ні разу нават не пабіўся, нікога не пакрыўдзіў, слухаў настаўнікаў і вучыўся добра.
Першае каханне і горкі мёд
Тую зіму Андрэй хадзіў з Лідачкай на каток. Ён вучыў яе катацца, падтрымліваў, калі яна падала, і быў шчаслівы быць побач з ёй.
Я хацеў падабацца Лідачцы... Хацеў, каб ёй было гэтак жа радасна глядзець мне ў твар, як мне самому — на яе... Ах, які я быў шчаслівы і высакародны ў тых сваіх падлеткавых марах і парываннях!
Але вясной усё змянілася. Лідачка сустрэла прыгожага хлопца і закахалася ў яго.
Лідачка ішла насустрач мне з прыгожым хлопцам... Яна глядзела і бачыла ва ўсім свеце толькі яго аднаго, гэтага прыгожага хлопца. А мяне... яна ці то не пазнала, ці не звярнула на мяне ўвагі.
Пасля заканчэння педтэхнікума Лідачка з'ехала дадому. На развітанне яна была халодная і абыякавая. Андрэй праводзіў яе на станцыю і папрасіў напісаць пісьмо.
Божа, папера, газеты... Няма канца гэтай скамечанай паперы і газетам. I нарэшце — слоік мёду! Празрыстага, залатога. — Ліпавы мёд... Ну і Лідачка! — сказала мама.