Лісцік серабрыстай таполі (Шыцік)
Вельмі кароткі змест
Беларусь, прыблізна 1970-я гады. За возерам каля школы-інтэрната пачынаўся лес. Аднойчы Мішка Патупчык зрабіў плыт і адправіўся ў падарожжа, дзе знайшоў у лесе невядомае чорнае возера.
На наступны дзень Мішка павёў сяброў Віцю і Сашку да гэтага возера. Яны вымералі яго памеры і нанеслі на карту. Праз некалькі дзён Віця вярнуўся да возера адзін з аквалангам. Ён занурыўся і знайшоў пад вадой старажытнае паселішча з рэшткамі дамоў.
У адной са сцен Віця знайшоў металічны лісцік серабрыстай таполі, які выглядаў як новы. Вярнуўшыся ў школу, хлопцы паспрабавалі даследаваць лісцік з дапамогай тэлепрыёмніка. На экране з'явілася выява старажытнага дома і чалавек.
Некаторы час ён быў пусты, потым з ценю ад плота выйшаў чалавек... Ён быў апрануты ў лёгкі зручны касцюм. Накшталт нашых сучасных спартыўных.
Ноччу Сашка паспрабаваў узмацніць сігнал лісціка, але замест гэтага разрадзіў яго. Хлопцы паабяцалі адзін аднаму працягваць пошукі, нават калі на гэта спатрэбіцца ўсё жыццё.
Падрабязны пераказ
Падзел пераказу на раздзелы – умоўны.
Знаходка Мішкі і падарожжа на плыце
За возерам, што знаходзілася побач са школай, пачынаўся лес. Вучні рэдка там бывалі, бо лес быў дагледжаны і нагадваў школьны парк. Больш цікавым для іх быў востраў на возеры, дзе прырода захавалася ў сваім першародным стане.
Аднойчы Мішка Патупчык пасля буры збудаваў плыт з ламачча. Гэта выклікала зайздрасць у астатніх вучняў, бо ніхто з іх не дадумаўся да гэтага раней.
Мішка адправіўся ў падарожжа на сваім плыце, выкарыстоўваючы плынь возера. Ён вярнуўся толькі ўвечары, моцна падсмалены сонцам, з чырвонымі рукамі і нагамі. Хлопцы ледзь стрымліваліся, каб не распытаць яго пра падарожжа.
Пасля вячэры Мішка падміргнуў Віці і Сашку, запрашаючы іх у свой пакой. Там ён расказаў ім пра знойдзенае ў лесе чорнае возера, якое, па словах лесніка, з'явілася нядаўна з-за землятрусу.
Таямнічае возера і затоплены горад
На наступны дзень хлопцы адправіліся да таямнічага возера на плыце. Праз гадзіну яны дабраліся да мэты. Возера сапраўды выглядала незвычайна - яго паверхня была цьмяная, быццам паглынала святло без астатку.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага космасу, дзе ўсё навокал чорна і да бліжэйшых зорак доўгія гады шляху. Але я не сказаў сябрам пра гэта параўнанне.
Праз некалькі дзён Віця вярнуўся да возера адзін з аквалангам. Ён нырнуў у чорную ваду і раптам праваліўся ў нейкую падводную пячору. Уключыўшы ліхтарык, ён выявіў рэшткі старажытнага горада з дамамі і вуліцамі.
Абрысы навакольных прадметаў былі няпэўныя, хісткія. Але чым больш я ўглядаўся ў іх, тым мацней мяне ахоплівала здзіўленне. Падводныя скалы нагадвалі... дом.
У адной са сцен ён знайшоў дзіўны металічны прадмет, які выглядаў як лісцік серабрыстай таполі. Калі Віця вярнуўся ў інтэрнат, яго сустрэў настаўнік з Сашкам і Мішкам.
Паведамленне з мінулага і страчаная магчымасць
У лабараторыі Сашка падключыў металічны лісцік да тэлепрыёмніка з электроннай аўтаматычнай настройкай. На экране з'явілася выява таго самага дома, які Віця бачыў пад вадой, толькі цэлага. З дома выйшаў чалавек у лёгкім спартыўным касцюме.
Ноччу Сашка вярнуўся ў лабараторыю і паспрабаваў узмацніць сігнал лісціка, падклаўшы яго пад прамень тэлекамеры. У выніку лісцік поўнасцю разрадзіўся і страціў свае ўласцівасці.
Я нібы бачыў невядомых касманаўтаў, якія прыляцелі на Зямлю тады, калі наша цывілізацыя толькі пачыналася. Потым той чалавек мне ўяўляўся зусім не чужынцам, а жыхаром міфічнай Атлантыды...
Настаўнік супакоіў расчараваных хлопцаў, сказаўшы, што няўдачы здараюцца нават у выдатных даследчыкаў. Сябры далі адзін аднаму клятву працягваць пошукі, нават калі на гэта спатрэбіцца ўсё іх жыццё.
Будзем шукаць, нават калі на гэта спатрэбіцца ўсё наша жыццё.