Заўвага: Гэты пераказ быў створаны ШІ, таму можа змяшчаць памылкі.

👵

Васіль Быкаў

Незагойная рана

1957

Кароткі змест апавядання

Мікразмест: Старая вясковая жанчына шаснаццаць гадоў чакала сына-настаўніка, які пайшоў на вайну. Паштальён не прыносіў вестак. Пасля сну пра яго вяртанне яна пайшла шукаць яго і знайшла помнік загінулым воінам.

Вельмі кароткі змест

Беларуская вёска, 1957 год. Шаснаццаць гадоў прайшло з часу Вялікай Айчыннай вайны. Старая Тэкля секла дровы на панадворку і чакала пісьманосца.

👵🏻

Тэкля — старая жанчына, маці Васіля, удава, вясковая жыхарка, змучаная чаканнем сына, упартая ў сваёй надзеі, з запалымі вачыма і зморшчаным тварам.

Яна ўспамінала, як у пачатку вайны праводзіла на фронт свайго адзінага сына Васіля.

👨🏼‍🏫

Васіль Іванавіч Сподак — сын Тэклі, 18-гадовы юнак на пачатку вайны, настаўнік па адукацыі, белагаловы, ціхмяны, сарамлівы, ласкавы з маці.

Пісьманосец зноў не прынёс ёй ніякіх вестак пра сына. Увечары Тэкля ўбачыла сон, што сын вяртаецца, і раніцай пайшла па дарозе яму насустрач. Яна ішла доўга, пакуль не дайшла да вайсковага помніка з імёнамі загінулых. Сярод іх не было імя яе сына, але ў спісе значыліся і «іншыя».

Сыночак мой, дзе ж ты? ... Доўга яшчэ ляцела на ветры тое яе запытанне, і нема крычала матчына сэрца ад нясцерпнае раны вайны.

Так і засталася Тэкля стаяць ля помніка, не ведаючы, ці жывы яе сын, ці загінуў недзе на вайне.

Падрабязны пераказ

Дзяленне пераказу на часткі — умоўнае.

Чаканне сына і сустрэча з паштальёнам

Халодным восеньскім днём старая Тэкля секла дровы на панадворку. Яна часта спынялася, выцірала слёзы і глядзела на дарогу, чакаючы кагосьці. Калі з'явіўся паштальён на веласіпедзе, жанчына выйшла яму насустрач, але той груба адказаў, што для яе нічога няма.

🚴🏻‍♂️

Пісьманосец — калгасны паштальён, грубы і стомлены чалавек.

Шаснаццаць страшных, нясцерпных год штогадзінным болем адмералі свой лік у матчыным сэрцы. Шаснаццаць год чакання, надзей, незабыўнага трывожнага спадзявання.

Успаміны пра развітанне з сынам

Тэкля ўспомніла той ліпеньскі дзень, калі пачалася вайна і яе сын Васіль пайшоў на фронт. Ён хутка аддаляўся па дарозе, схаваны высокім жытам, і толькі аднойчы спыніўся, каб развітацца з маці і роднай вёскай.

Гэтая вера трымала старую ў жыцці, вымушала на клопаты аб сабе, але ж гэтулькі год мінала дарэмна...

Начное трызненне і сон

Увечары да Тэклі зайшла суседская дзяўчына Ульянка папрасіць запалкі. Яна спрабавала суцешыць старую, але тая не магла забыцца на сына. Тэкля не паліла ў печы і не засвяціла лямпу, а легла на печ, успамінаючы, як нарадзіўся і рос яе Васілька.

👧🏻

Ульянка — маладая суседская дзяўчына, спагадлівая да Тэклі.

Вялікае гора прыбіла ўсякі інтарэс да жыцця, зламала характар, спарахніла душу — нічога няміла цяпер старой, адзінокай жанчыне.

Пошукі сына на дарозе

На досвітку Тэкля прачнулася ад дзіўнага сну, у якім бачыла свайго сына без рук і ног, але жывога. Гэты сон даў ёй надзею, і яна выйшла на дарогу. Старая ішла ўсё далей і далей, не зважаючы на стому і холад, спадзеючыся сустрэць сына.

Усё часцей вярталася думка, што дарэмныя яе надзеі, бескарысны клопат. Не прыйдзе ён сёння і ніколі, бо яго няма ўжо на белым свеце.

Знаходка помніка і роспач маці

Дарога прывяла Тэклю да ваеннага помніка з зоркай на ўзлеску. На ім былі напісаны імёны загінулых, але імя яе сына сярод іх не было. Магчыма, ён быў сярод тых «іншых», чые імёны не ўказаны. Старая доўга стаяла ля помніка, і яе сэрца разрывалася ад болю і пытання: «Сыночак мой, дзе ж ты?»

Мінаюць часіны — знікаюць руіны, Злятаюць з палёў груганы. І толькі ў сэрцах баляць, не сціхаюць Незагойныя раны вайны.