Прыліпала (Карамазаў)
Вельмі кароткі змест
Беларуская вёска, меркавана 1970-я гады. Аднойчы раніцай да егера дзядзькі Юзіка прыехаў госць.
Яго адразу сустрэў малодшы сын егера, які гуляў з самаробнай стрэльбай. Хлопчык правёў госця да ракі, дзе купаўся, а потым запрасіў на вячэру.
За вячэрай сям'я расказала пра Ясіка — аленя, якога выратавалі і выгадавалі, але потым мусілі адвезці ў лес, бо ён стаў небяспечным. Сярожка моцна сумаваў па ім і верыў, што алень вернецца.
Ноччу Сярожка з госцем пайшлі ў пушчу слухаць аленяў. Яны назіралі за бойкай двух рагачоў і чакалі, ці не пачуюць сярод іх Ясіка. На досвітку вярнуліся ў вёску.
Прыліпала... Можа, тым, што праменяць ракавіны малюскаў, якія недзе на далёкіх марскіх шыротах вось гэтак жа даверліва ліпнуць да чужых караблёў...
Перад ад'ездам госць зразумеў, што мянушка «прыліпала», якой дражнілі Сярожку ў школе, на самай справе адлюстроўвала яго шчырую, даверлівую натуру і здольнасць прывязвацца да людзей і жывёл.
Падрабязны пераказ
Падзел пераказу на часткі – умоўны.
Знаёмства з Сярожкам
Апавядальнік прыехаў у пушчу ранішнім аўтобусам. Толькі ён ступіў на двор мясцовага егера дзядзькі Юзіка, як з бульбоўніку выскачыў хлопчык з самаробным аўтаматам.
Ён наставіў на мяне свой аўтамат, але я адразу ўгледзеў, што ствол стрэльбы з сланечніку, а круглы, матузом падвязаны магазін — з выдзеўбанай напалавіну кацелкі.
Пасля знаёмства Сярожка павёў госця на рэчку. Яны ішлі не вуліцай, а напрасткі: спачатку зялёным звілістым берагам, затым логам і гародамі. Хлопчык расказваў, як праводзіць лета - бывае дома толькі начуе, а ўвесь дзень на волі.
Няўжо ж не люблю... Я б цэлыя дні сядзеў у лесе. Ці ля вальераў, дзе алені жывуць і зубры. У нас добра, калі турыстаў мала.
Размовы па дарозе дадому
Калі яны вярталіся дадому, Сярожка нечакана абняў апавядальніка, як кацянё пацёрся шчакой аб яго пінжак. Ад гэтай даверлівасці маленькага чалавека госцю стала не па сабе. Хлопчык расказваў пра сваю любоў да пушчы і пра тое, як яму часам хочацца паглядзець на далёкія гарады.
Вячэра і гісторыя пра Ясіка
У хаце іх чакала ўся сям'я. За сталом сабраліся бацькі і браты Сярожкі.
Ну і прывязлівы ты, сынок. Чалавек не паспеў агледзецца, а ты прыліп, як смала да рук... Нездарма ў школе прыліпалам завуць.
За вячэрай дзядзька Юзік расказаў гісторыю пра Ясіка - маладога аленя, якога знайшлі параненым у пушчы. Яго выхадзілі, але потым давялося адвезці назад у лес, бо ён стаў небяспечным для людзей. Сярожка вельмі перажываў з-за гэтага і спадзяваўся, што Ясік вернецца.
Начная вандроўка ў пушчу
Пасля вячэры апавядальнік і Сярожка выправіліся ў пушчу слухаць аленяў. Яны ішлі праз ельнік, потым праз бярэзнік. Месяц асвятляў ім дарогу. Неўзабаве яны ўбачылі вялікага рагача з самкамі, які выйшаў на прагал.
Яны заначавалі ў стозе сена на лузе. Сярожка расказваў пра жорава, які застаўся адзін, калі яго чарада паляцела на поўдзень.
Усе падняліся, крычаць, гукаюць яго, кружацца, а ён на зямлі стаіць, плача, як сірата якая... Цяпер месца сабе не знаходзіць.
Пад раніцу яны назіралі за бойкай двух аленяў. Пасля перамогі адзін з іх трубным ровам абвясціў сваю перамогу, і самкі пайшлі за ім. Вяртаючыся дадому, Сярожка зноў загаварыў пра Ясіка.
Усе аднолькава, а Ясік не так, як усе... А ведаеце, што, калі Ясік малы быў, суседскі сабака Журка ніжнюю губу яму адхапіў. Дзірка зажыла, але засталася.
У буфеце, куды яны зайшлі перад ад'ездам апавядальніка, Сярожка еў марожанае і слухаў музыку з транзістара. За акном падаў жоўты ліст з клёна, і музыка гучала як развітанне з цёплым восеньскім днём.