Рэкс і Казбек (Пальчэўскі)
Вельмі кароткі змест
Беларусь, пасляваенны час. Тры паляўнічыя адпачывалі каля вогнішча ў лесе. Павел Бурш пачаў расказваць гісторыю свайго сабакі Рэкса.
Падчас вайны пад Варшавай Бурш захапіў у палон нямецкага афіцэра, у якога быў сабака Рэкс. Афіцэр развітаўся з сабакам, і Рэкс застаўся ў савецкіх салдат.
Спачатку Рэкс не браў ежу ні ў кога, акрамя Бурша, і толькі калі той надкусваў. Хутка сабака прывык да новага гаспадара і аднойчы выратаваў яго ад нямецкага разведчыка. З тых часоў яны не разлучаліся.
Тапелец, як кажуць, хапаецца і за саломінку. Так вось і я ўхапіўся за сваю апошнюю надзею: пачаў клікаць Казбека... Па майму голасу сабака адчуў небяспеку...
Другі паляўнічы расказаў, як яго сабака Казбек выратаваў яго ад утаплення ў горнай рацэ. З тых часоў Казбек стаў яму верным сябрам.
Падрабязны пераказ
Падзел пераказу на главы – умоўны.
Гісторыя Рэкса: ад нямецкага танка да савецкага разведчыка
Тры паляўнічыя адпачывалі каля вогнішча ў сасновым бары. Яны былі стомленыя пасля доўгага палявання, і размова не клеілася. Побач з імі ляжалі іх сабакі.
Павел Бурш пачаў расказваць гісторыю свайго сабакі Рэкса. Падчас вайны, калі савецкія войскі стаялі пад Варшавай, у час нямецкага танкавага наступлення з падбітага танка выскачыў сабака. Ён належаў нямецкаму афіцэру, які трапіў у палон. Афіцэр развітаўся з сабакам са слязьмі на вачах.
Не ўсё капут, – засмяяўся мой напарнік. – Рэкса мы возьмем, а вы пойдзеце адбудоўваць разбураныя вамі гарады.
Спачатку Рэкс не браў ежу ні ў кога з савецкіх салдат. Толькі калі Павел Бурш даў яму надкусаны кавалак хлеба, сабака пачаў есці. Гэта было праявай асцярожнасці - Рэкс баяўся, што яго могуць атруціць. Паступова ён прывык да новага гаспадара і стаў яго верным сябрам.
Аднойчы ноччу Бурш пайшоў на разведку па языка. У цемры на яго напаў нямецкі салдат і пачаў душыць. У гэты момант Рэкс, які таемна пайшоў следам за гаспадаром, схапіў ворага за горла і дапамог узяць яго ў палон. З таго часу да сабакі пачалі ставіцца з павагай і даверам.
Гісторыя Казбека: ад злога вартаўніка да вернага сябра
Кастусь Трахімчык расказаў сваю гісторыю пра сабаку Казбека. У 1946 годзе ён працаваў на Каўказе ў даследчай групе. У гаспадара, дзе яны кватаравалі, быў вельмі злы сабака Казбек, які нікога да сябе не падпускаў.
Разумныя яны ўсё ж стварэнні і дабрату чалавечую памятаюць, як ні адна з жывёлін. У гэтым мне давялося пераканацца самому.
Аднойчы Казбек быў паранены паляўнічымі ў гарах. Кастусь вылечыў яго рану, і з таго часу сабака стаў яму адданым сябрам. Ён хадзіў з даследчай групай у горы, заўсёды трымаўся побач з Кастусем і слухаўся толькі яго.
Не верылася, што гэта той самы люты Казбек, які некалькі дзён назад не падпускаў мяне на даўжыню ланцуга... Ён кідаўся ва ўсе бакі, і калі б яму ўдалося сарвацца з прывязі...
Выратаванне гаспадара і сяброўства на ўсё жыццё
Аднойчы Кастусь пайшоў з Казбекам на паляванне. Пасля доўгага вандравання ён вырашыў пакупацца ў горнай рацэ. Вада была халодная, і ў яго звяло ногі. Плынь панесла яго на вір, і ён пачаў тануць.
Казбек, пачуўшы крык гаспадара, кінуўся ў ваду і выратаваў яго. З таго часу яны сталі яшчэ бліжэйшымі сябрамі. Калі Кастусь ад'язджаў з Каўказа, гаспадар аддаў яму Казбека ў падарунак, бо бачыў, што сабака любіць Кастуся больш за яго.
Вы паглядзіце, колькі ў яго вачах шчырай адданасці... Усё разумее, толькі гаварыць не можа.
Аляксей Шусцік, трэці паляўнічы, таксама меў гісторыю пра свайго сабаку Жуліка, але было ўжо позна, і паляўнічыя вырашылі рушыць да станцыі. Яны загасілі вогнішча і пайшлі праз зараснікі, а іх верныя сабакі ішлі побач.