Баравікі ў хусцінках (Ігнаценка)
Падзел пераказу на главы — умоўны.
Падрыхтоўка да паходу і нечаканы снег
Звечара два хлопчыкі падрыхтаваліся да паходу ў лес па грыбы. Яны паклалі ў кошыкі хлеб і сала, па пары сакаўных яблыкаў, нажы. Усё было гатова да раніцы.
Калі яны прачнуліся, іх чакала нечаканая навіна.
Прачынаемся, а на дварэ зіма — уначы выпаў снег. Ад такой навіны я нават нос павесіў. А Стасік і кажа: — Снег — не пажар.
Апавядальнік засмуціўся з-за снегу, але яго сябар не страціў аптымізму.
Снег — не пажар. Грыбоў не набяром, дык хоць лесам палюбуемся, пагалёкаем там, у цішыні.
Гэтае Стасікава «пагалёкаем» падахвоціла апавядальніка ўзяць кошык і пайсці ў лес, нягледзячы на снег. Хлопчыкі адправіліся ў дарогу.
Калі яны прыйшлі ў лес, іх вачам адкрылася незвычайная карціна.
Зямля, дрэвы і кусты, пні, мурашнікі — усё было пакрыта бялюткім снегам. Асенні лес стаяў задуменны, маўклівы. Ні птушыных галасоў у ім не было чуваць, ні саміх птушак мы нідзе не ўбачылі.
Баравікі ў белых хусцінках
Цішыня і спакой панавалі ў лесе. Стасік, як той заяц, бесклапотна гойсаў паміж дрэў. А апавядальнік хадзіў паволі, прыглядаўся да зямлі, шукаў грыбы.
І вось здарыўся цуд! Апавядальнік убачыў баравіка пад елачкай і крыкнуў сябру. Стасік падбег і захапіўся.
— Які прыгажун! — заскакаў Стасік вакол елачкі. — У белай хусцінцы стаіць! Сапраўды, баравік, здавалася, накінуў на сябе абнову — хусцінку са снегу.
Гэта было так незвычайна і прыгожа, што хлопчыкі нават не сталі адразу чапаць баравіка.
Гэта было так незвычайна, што мы са Стасікам нават не сталі чапаць баравіка. Толькі пазней, знайшоўшы яшчэ з паўдзесятка грыбоў, вярнуліся і забралі яго, прыгажуна.
Хлопчыкі працягвалі свой паход па заснежаным лесе і знайшлі яшчэ некалькі баравікоў у белых хусцінках. Усе яны выглядалі незвычайна прыгожа.
Цуды заснежанага лесу і вяртанне дамоў
Цудаў у лесе было шмат, і хлопчыкі з захапленнем разглядалі іх.
Цудаў у лесе было шмат. I ярка-чырвоныя ягады шыпшыны на белых кустах. I малінавыя завушнічкі брызгліны. I зялёныя венічкі чарнічніку. I лісіныя ды заечыя сляды на снезе.
А Стасік выпараў нават даўганосага камара, які схаваўся ад голаду пад грыбом-нарастам на старой асіне. Хлопчыкі назіралі за прыродай і адкрывалі для сябе новыя дзівосы.
Яны ўдосталь налюбаваліся заснежаным лесам і сабраліся вяртацца дамоў. Хоць грыбоў было не так шмат, як яны разлічвалі, але дарункі прыроды яны ўсё ж прынеслі.
У кошыках у іх былі розныя скарбы.
Чырвоным жарам гарэлі ў кошыках буйныя гронкі каліны, зелянела лісце малінніку, залаціліся яловыя шышкі. I, вядома ж, радавалі вока крамяныя баравікі.
Снег паступова растаў, і баравікі ўжо ляжалі ў кошыках без сваіх белых хусцінак. Але ўспамін пра гэтую незвычайную прыгоду застаўся ў памяці хлопчыкаў назаўсёды. Яны зразумелі, што лес прыгожы ў любую пару года, і што нават нечаканы снег можа падарыць незабыўныя ўражанні.
Паход у лес стаў для іх не проста пошукам грыбоў, а сапраўдным адкрыццём прыгажосці роднай прыроды. Яны вярнуліся дамоў шчаслівыя і задаволеныя, нягледзячы на тое, што ўранні іх чакала расчараванне з-за снегу. Стасікава прапанова пайсці ў лес усё роўно апраўдала сябе — яны палюбаваліся лесам і пагалёкалі ў цішыні, як і планавалі.
Гэты дзень паказаў хлопчыкам, што прырода заўсёды поўная нечаканых сюрпрызаў і цудаў. Баравікі ў белых хусцінках сталі для іх сімвалам таго, як звычайныя рэчы могуць стаць незвычайнымі і прыгожымі пры пэўных абставінах. Яны навучыліся бачыць прыгажосць у простых рэчах і цаніць кожны момент, праведзены на прыродзе.
Мы ўдосталь налюбаваліся заснежаным лесам дый такія-сякія дарункі прынеслі дамоў ... Снег растаў, і яны ўжо ляжалі ў нашых кошыках без хусцінак.
Так завяршыўся іх восеньскі паход у лес, які пачынаўся з расчаравання, а скончыўся радасцю і захапленнем ад убачанага.