Дзве Дашы (Хомчанка)
Вельмі кароткі змест
У горад прывезлі звярынец з рознымі звярамі. Сярод іх было маладое медзведзяня Даша.
Яна трапіла ў звярынец пасля таго, як паляўнічыя забілі яе маці ў бярлозе. Медзведзяня сумавала па волі і часта ўспамінала лес, маці, малінкі. Штодня да яе прыходзіла дзяўчынка, таксама Даша.
Дзве Дашы пасябравалі. Дзяўчынка прыносіла ласункі, а медзведзяня радасна скакала і працягвала лапу. Вечарамі Даша-медзведзяня глядзела на дом, дзе жыла дзяўчынка, і марыла трапіць да яе.
Аднойчы вядомы дрэсіроўшчык забраў медзведзяня ў цырк. Па дарозе Даша ўцякла з машыны і памчалася да знаёмага дома. Яна падышла да дзвярэй дзяўчынкі і пазваніла.
– Прыйшла?! Дашачка прыйшла! – радасна ўскрыкнула дзяўчынка. – У госці прыйшла.
Дрэсіроўшчык знайшоў медзведзяня і забраў у цырк. Дзве Дашы працягвалі сустракацца там і заставаліся сябрамі.
Падрабязны пераказ
Падзел пераказу на главы — умоўны.
Жыццё ў лесе і трагедыя
У горад прывезлі звярынец і паставілі яго на пустыры. Там былі розныя звяры - і рэдкія заморскія, і знаёмыя з мясцовых лясоў. Сярод іх было малое медзведзяня, якое наглядчыца назвала Дашай.
Мінулае медзведзяняці было поўнае прыгожых успамінаў пра волю, густы лес, яркае разнаквецце, палянкі малінніку са смачнай малінай, лясную рачулку. Яна добра помніла сваю маці-мядзведзіцу.
Добра помніць сваю маці, з гарачым мацярынскім малаком, цёплым мяккім жыватом, да якога, калі лажыліся спаць, заўсёды прытульвалася.
Апошняя восень была сухая і сонечная. Маці выбрала для зімы яміну пад вываратнем, нагрэбла туды лісця. Яны заснулі на зіму, але праз некалькі дзён спячкі іх разбудзілі паляўнічыя. Мядзведзіцу забілі, а малое медзведзяня схапілі і павезлі з лесу.
Жыццё ў звярынцы
Цяпер Даша жыла ў звярынцы, у цеснай клетцы. Яна прывыкла да сваёй клеткі і да людзей, якія праходзілі міма. Без людзей, калі звярынец зачыняўся, ёй ужо і сумна бывала. Медзведзяня асабліва любіла дзяцей, і калі тыя затрымліваліся каля клеткі, яна скакала, прасоўвала з клеткі лапу, запрашала да сябе.
Дашы цяпер здаецца, што гэтай страшнай падзеі не было, а яна проста прыснілася ёй, і цяпер усё яшчэ сніцца.
Дзеці звычайна віталіся з медзведзянем: «Здароў, Міша!» - і кідалі ў клетку кавалачак булкі ці недаедзеную цукерку. Але гэта быў не Міша, а Даша.
Знаёмства з дзяўчынкай Дашай
З нейкага часу Дашу кожны дзень наведвала адна дзяўчынка і абавязкова што-небудзь ёй прыносіла. Таму Даша яе заўсёды чакала, узіралася ў дзяцей, шукала сваю знаёмую. У дзяўчынкі былі доўгія белыя валасы і жоўтая яркая сукенка.
Аднойчы дзяўчынка прыйшла ў звярынец у канцы дня. Медзведзяня ўжо не чакала яе і сумна сядзела ў куточку клеткі. У гэты час яна пачула, як хлопчык сказаў: «Даша, зірні, вунь кракадзіл». Медзведзяня пазнала голас сваёй знаёмай дзяўчынкі.
Калі наглядчыца сказала, што медзведзяня таксама завуць Дашай, дзяўчынка падышла да клеткі і павіталася: «Здароў, Даша. Значыць, мы цёзкі. Я таксама Даша». І кінула ёй у клетку пачак марожанага. Медзведзяня ад радасці забурчала, заскакала.
– Здароў, Даша. Значыць, мы цёзкі. Я таксама Даша. – I кінула ёй у клетку пачак марожанага.
Дзяўчынка стаяла каля клеткі, аж пакуль не пакінулі звярынец усе наведвальнікі. Медзведзяня сачыла за ёй, аж пакуль тая не схавалася за варотамі. Потым Даша глядзела на дамы, што стаялі блізка ад звярынца, і ўбачыла сваю знаёмую на балконе самага высокага дома.
Сяброўства двух Даш
Дзяўчынка так і прыходзіла да Дашы кожны дзень. Медзведзяня затрэсла прэнты клеткі, заскуголіла, заныла - ёй захацелася туды, на той балкон, да людзей, на волю. Наглядчыца спрабавала яе супакоіць, але не разумела мовы звяроў.
Вельмі здружыліся дзве Дашы, не маглі абедзве і дня пражыць, каб не ўбачыцца. I не магла кожная ўявіць, як яны расстануцца.
Неўзабаве ў звярынец зайшоў вядомы цыркавый артыст, дрэсіроўшчык мядзведзяў. Ён убачыў, як Даша танцавала, кулялася, кланялася, працягвала лапу паздароўкацца, і медзведзяня яму вельмі спадабалася. Дрэсіроўшчык вырашыў узяць яе ў сваю трупу.
Аднойчы вечарам дрэсіроўшчык прыехаў на машыне. Дашу пасадзілі ў меншую клетку ў кузаве. Машына выехала са звярынца і спынілася перад домам, дзе жыла дзяўчынка Даша.
Медзведзяня зразумела, што яго вязуць адсюль назусім і што яно больш не ўбачыць і гэты дом, і балкон, і саму дзяўчынку, затрывожылася.
Медзведзяня намацала лапой нешта, пацягнула, і дзверы клеткі адчыніліся. Яно вылезла з машыны і памчалася да знаёмага дома. Убегла ў патрэбны пад'езд і пайшла ўверх па прыступках на самы верхні паверх. Пачала драпаць дзверы і націснула на кнопку. Дзверы адчыніліся, і на парозе стаяла дзяўчынка Даша.
Цырк і працяг сяброўства
Дружба ў іх працягвалася. Інакш і не магло быць. Калі падружыўся, то трэба даражыць дружбай да канца.