Алені (Пташнікаў)

Заўвага: Гэты пераказ быў створаны ШІ, таму можа змяшчаць памылкі.

🦌

Алені

1962

Кароткі змест апавядання

Арыгінал чытаецца за 32 хвілін

Мікразмест

Дванаццацігадовая дачка лесніка знайшла ў пушчы чатырох аленяў і пачала іх падкормліваць. Калі бацька з суседам забілі важака статка, дзяўчынка пабегла шукаць астатніх і захварэла на запаленне лёгкіх.

Вельмі кароткі змест

Беларуская вёска, пасляваенны час. Сям'я ляснічага пераехала жыць у Бярэзавец - месца, дзе яны жылі да вайны.

👧🏻

Ірка — дванаццацігадовая дзяўчынка, рослая і тонкая, з доўгімі чорнымі косамі, любіць лес і жывёл, чуллівая і спагадлівая.

Аднойчы ўвосень Ірка ўбачыла ў лесе чатырох аленяў - аднаго рагатага і трох без рагоў. Яна пачала падкормліваць іх каля стога сена, які бацька паставіў для будучай цяліцы. Алені прывыклі да дзяўчынкі і бралі ежу з яе рук.

Аднаго дня Ірка вярнулася дадому і ўбачыла за сталом бацьку з суседам, якія елі мяса. Яна здагадалася, што забілі аленя, і адмовілася есці. На наступны дзень дзяўчынка ўбачыла толькі трох аленяў без рагатага. У моцны мароз яна адправілася іх шукаць, прайшла на лыжах вялікую адлегласць.

Па полі пабеглі зялёныя алені... Ірка ўпала на снег... Усю ноч Ірка кідалася спрасоння, блузніла - гарачая, не падступіцца, - і клікала сваіх аленяў.

Бацька знайшоў дачку ў снезе і прынёс дадому. У Іркі пачалося запаленне лёгкіх. Назаўтра бацька пабег у вёску па доктара.

Падрабязны пераказ

Падзел пераказу на часткі – умоўны.

Восень у Бярэзаўцы

Пасля пераезду ў Бярэзавец Ірка заўважыла, што прыйшла восень. Бярэзавец знаходзіўся за паўтара кіламетра ад вёскі, ля ракі Бярэзаўкі, дзе пачыналася пушча Палік. Да вайны яны жылі тут, пасля пераехалі ў вёску, а цяпер зноў вярнуліся.

👨🏻

Андрэй (Ірчын тата) — ляснік, сярэдніх гадоў, клапатлівы бацька, вартаваў і карміў ласёў і аленяў у запаведніку.

Ірка любіла восень. Можа, таму, што ў Бярэзаўцы тады было ціха-ціха. Цішыня плыла недзе адтуль, з Паліка, з пушчы, плыла ракою, гэткай жа ціхай, як і сам Бярэзавец.

У вайну з Бярэзаўца разбегліся алені і ласі. Бацька казаў, што яны пайшлі Віліёй далёка, аж у Аўгустоўскія лясы, дзе не было гэтулькі партызанскіх лагераў і блакад.

У вайну немцы спалілі іх хату, застаўся толькі недабудаваны хлеў. З яго бацька зрабіў новую хату з чатырма вокнамі, якія прывёз з заставы на Высокім Беразе. Ірка любіла назіраць праз акно за лугам ля Бярэзаўкі і Старымі Вольхамі.

Ірка не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі... Не было б машын - не рэзалі б гэтулькі лесу.

Першая сустрэча з аленямі

Аднойчы, збіраючы грыбы, Ірка ўбачыла чатырох аленяў. Яны ішлі адзін за адным да ракі і не баяліся яе.

Рагаты быў сівы і ў чорныя латы. Вялікі і прыгожы, ён дыбаў, задзёршы галаву. Рогі ў яго ляжалі аж на спіне, як загнуты абруч на вялікі кошык.

🦌

Рагаты алень — вялікі і прыгожы алень з рагамі да спіны, сівы з чорнымі латамі, важак статка.

З таго часу Ірка пачала падкормліваць аленяў. Яны прыходзілі да стажка з сенам кожны вечар. Рагаты браў ежу з яе рук і дазваляў сябе гладзіць. Дзяўчынка нікому не расказвала пра сваіх сяброў.

Знікненне аленяў і пошукі

Аднойчы алені не прыйшлі да стажка. Ірка вярнулася дамоў і ўбачыла, што маці гатуе мяса. За сталом сядзелі яе бацька і Язэп з вёскі.

👨🏻‍🦰

Язэп — рыжы і злосны чалавек з вёскі, падбухторвае Андрэя забіць аленя.

👩🏻

Ірчына маці — гаспадыня, клапатлівая але строгая, сярэдніх гадоў.

А скуру ты, Андрэй, - пад лёд. Пад лёд яе, сам ведаеш, усё бывае... Язэп, праз цябе, Язэп. І ты ведаеш, чым гэта пахне. Адзін бы я... ніколі ў свеце.

Зімовая трагедыя

Зімой Ірка ўбачыла трох аленяў без рагатага. Яна пабегла за імі на лыжах, спадзеючыся вярнуць іх у Бярэзавец.

Ёй хацелася плакаць, хацелася вярнуцца дамоў... Алені беглі адзін за адным, як і кожны вечар. Яе алені. Дзе ж рагаты?

Ад доўгага бегу і моцнага марозу Ірка страціла прытомнасць. Яе знайшоў бацька і прынёс дадому. У дзяўчынкі было запаленне лёгкіх. Усю ноч яна клікала сваіх аленяў у трызненні.